Vrijwilligerswerk
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
30 Januari 2015 | Cambodja, Khett Siem Reab
Inmiddels ben ik aan het werk op een school 4 km van Siem Reap vandaan. De school is gratis en leid kinderen op uit arme gezinnen. Ik geef hier computer/Engelse les aan kinderen van 7 tot 15 jaar. De kinderen spreken niet veel Engels dus het is af en toe nog een flinke uitdaging om iets uit te leggen. Toen ik werd voorgesteld aan een van de klassen bleef een jongen maar zeggen i m soooo happy, de jongen is zo blij dat ik les kom geven. De leraar die de kinderen les heeft gegeven heeft een andere baan waardoor hij geen tijd meer heeft om hier les te geven. De kindjes zijn hier leergierig en zijn blij dat de lessen door kunnen gaan. Aan het eind van de les zingen ze een liedje in het Engels om de leraar te bedanken.
Maar niets gaat hier echt makkelijk en snel... Wat er allemaal vooraf ging;
In een vorig blog had ik geschreven over een jongen die in zijn jeugd verlamd is geraakt. Ik zou deze jongen kunnen gaan bezoeken. Een soort van maatje:)
Inmiddels hebben we de jongen (Phanna) ontmoet. Het weeshuis waar hij in woont word momenteel verbouwd dus daar kunnen/mogen we op het moment niet afspreken. We spreken af bij een muziek school waar hij gratis les krijgt.
Janne en ik gaan samen op bezoek, wanneer ik weer terug ga naar Nederland kan Janne de bezoeken evt. overnemen. Na een tijdje zoeken vinden we de muziek school en worden hartelijk welkom geheten door Phanna. Een enorm vriendelijke jongen die bezoek erg lijkt te waarderen. We krijgen een live concert van hem en een vrijwilliger. Phanna blijkt erg muzikaal te zijn, hij heeft zelfs wat eigen nummers. Hij verteld trots dat hij binnenkort naar een studio gaat om zijn muziek op te laten nemen.
Helaas is hij zijn telefoon ergens verloren, zijn telefoon is tevens ook zijn social netwerk, hij hoopt snel een telefoon van zijn broer te krijgen. Ik heb Phanna gevraagd wanneer hij kan afspreken. Phanna verteld dat het lastig is om bij hem thuis af te spreken nu geen bezoek mag komen.
Voor mij maakt de plek niet uit. Ik kan zo een fietsje huren. Phanna kan geen dag afspreken en zegt met mij contact op te nemen. Hopend dat hij snel een andere telefoon krijgt wacht ik zijn bericht af. Ik wacht nog op een berichtje..
Van het weeshuis waar ik evt. Kindjes zou kunnen knippen en/of iemand knippen kunnen leren heb ik nog niets gehoord. Ik heb contact gezocht met Rick maar die had ook nog niets vernomen. Hij zou er nog een mail achteraan sturen....
Janne is bij een social network meeting geweest en heeft een team leider van een kinderziekenhuis ontmoet. Janne heeft afgesproken om langs te komen voor een gesprek. We gaan hier samen heen, wie weet is er ook werk voor mij.
Eergisteren zijn we naar het kinderziekenhuis gegaan. Er zijn mogelijkheden om vrijwilligers werk te doen maar dan wel voor een langere periode, minimaal 3 maanden. Voor Janne is dit dus ideaal gezien ze nog ruim drie maanden blijft. Helaas houd het hier voor mij op. In het ziekenhuis zien we na het gesprek nog een filmpje over het kinderziekenhuis. Hier krijgen we te horen dat 1 op de 12 kinderen overlijd in Cambodja voor hun 5e levensjaar. Vaak omdat ze geen geld voor vervoer naar het ziekenhuis hebben en gewoon niet kunnen gaan of te laat zijn. Heftig!
Verder hebben we een tweede gesprek gehad bij de diabetes stichting. We hebben een opzetje gemaakt van de training hoe om te gaan met een depressie en kort uitgelegd hoe we het vorm willen geven. We hebben de vrijheid om de training over depressies een eigen invulling te geven. Hier kunnen we mooi mee aan de slag:)
Ik heb gemerkt dat alles hier tijd nodig heeft en dat ik hier voor korte tijd ben maakt het wat lastig.
Maar helemaal afwachten heb ik maar niet gedaan. Ik ben bij een motor zaak binnen gelopen waar jongens uit arme gezinnen opgeleid worden tot monteurs. Ik heb gevraagd of ik de jongeren kan knippen zodat ze netjes naar een evt. Sollicitatie gesprek kunnen gaan. De man geeft aan dat de jongens hier nog niet aan toe zijn maar weet evt. wel een ander adresje. Ik krijg een nummer van de man.. Ik bel het nummer en ik kan morgen op gesprek komen. Zo ben ik dus Uiteindelijk aan mijn baan gekomen:)
Ik ga me richten op de training die we kunnen maken over 'hoe om te gaan met een depressie'. Deze training maken Janne en ik in het Engels, hierna word het ook in het Khmer vertaald. Deze training kan dan gebruikt worden voor de medewerkers en vrijwilligers van de diabetes kliniek. Het kan ook voortgezet worden als we Cambodja verlaten. :) Verder werk ik drie dagen per week op school en ben erg benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ik heb bij een vergadering gezeten en zie dat iedereen enorm zijn best doet. Alles word opengegooid, de financiën mogen ingekeken worden en iedereen zijn feedback is welkom. Je hoort er ook meteen bij en word aan iedereen voorgesteld.
Na een paar dagen op school zie je al enorme verschillen met Nederland. De kinderen zijn zo ontzettend blij dat ze naar school mogen en zijn erg leergierig. De ouders houden kinderen liever thuis zodat ze kunnen werken. Ook al is school gratis, het vervoer naar naar school en de uren dat ze op school zijn kost ook geld. De kindjes kunnen in deze uren niet werken.
Maar kinderen blijven kinderen. Ik word natuurlijk flink uitgeprobeerd en er word een hoop geplaagd en gegiebeld. Ook mijn naam is erg interessant en moet elke les even opgeschreven worden. Als er weer druk word gepraat en gegiebeld dan zeg ik wat in khmer dan zijn ze toch even bang dat ik ze versta. Haha, wat uitproberen??;):)
Maar niets gaat hier echt makkelijk en snel... Wat er allemaal vooraf ging;
In een vorig blog had ik geschreven over een jongen die in zijn jeugd verlamd is geraakt. Ik zou deze jongen kunnen gaan bezoeken. Een soort van maatje:)
Inmiddels hebben we de jongen (Phanna) ontmoet. Het weeshuis waar hij in woont word momenteel verbouwd dus daar kunnen/mogen we op het moment niet afspreken. We spreken af bij een muziek school waar hij gratis les krijgt.
Janne en ik gaan samen op bezoek, wanneer ik weer terug ga naar Nederland kan Janne de bezoeken evt. overnemen. Na een tijdje zoeken vinden we de muziek school en worden hartelijk welkom geheten door Phanna. Een enorm vriendelijke jongen die bezoek erg lijkt te waarderen. We krijgen een live concert van hem en een vrijwilliger. Phanna blijkt erg muzikaal te zijn, hij heeft zelfs wat eigen nummers. Hij verteld trots dat hij binnenkort naar een studio gaat om zijn muziek op te laten nemen.
Helaas is hij zijn telefoon ergens verloren, zijn telefoon is tevens ook zijn social netwerk, hij hoopt snel een telefoon van zijn broer te krijgen. Ik heb Phanna gevraagd wanneer hij kan afspreken. Phanna verteld dat het lastig is om bij hem thuis af te spreken nu geen bezoek mag komen.
Voor mij maakt de plek niet uit. Ik kan zo een fietsje huren. Phanna kan geen dag afspreken en zegt met mij contact op te nemen. Hopend dat hij snel een andere telefoon krijgt wacht ik zijn bericht af. Ik wacht nog op een berichtje..
Van het weeshuis waar ik evt. Kindjes zou kunnen knippen en/of iemand knippen kunnen leren heb ik nog niets gehoord. Ik heb contact gezocht met Rick maar die had ook nog niets vernomen. Hij zou er nog een mail achteraan sturen....
Janne is bij een social network meeting geweest en heeft een team leider van een kinderziekenhuis ontmoet. Janne heeft afgesproken om langs te komen voor een gesprek. We gaan hier samen heen, wie weet is er ook werk voor mij.
Eergisteren zijn we naar het kinderziekenhuis gegaan. Er zijn mogelijkheden om vrijwilligers werk te doen maar dan wel voor een langere periode, minimaal 3 maanden. Voor Janne is dit dus ideaal gezien ze nog ruim drie maanden blijft. Helaas houd het hier voor mij op. In het ziekenhuis zien we na het gesprek nog een filmpje over het kinderziekenhuis. Hier krijgen we te horen dat 1 op de 12 kinderen overlijd in Cambodja voor hun 5e levensjaar. Vaak omdat ze geen geld voor vervoer naar het ziekenhuis hebben en gewoon niet kunnen gaan of te laat zijn. Heftig!
Verder hebben we een tweede gesprek gehad bij de diabetes stichting. We hebben een opzetje gemaakt van de training hoe om te gaan met een depressie en kort uitgelegd hoe we het vorm willen geven. We hebben de vrijheid om de training over depressies een eigen invulling te geven. Hier kunnen we mooi mee aan de slag:)
Ik heb gemerkt dat alles hier tijd nodig heeft en dat ik hier voor korte tijd ben maakt het wat lastig.
Maar helemaal afwachten heb ik maar niet gedaan. Ik ben bij een motor zaak binnen gelopen waar jongens uit arme gezinnen opgeleid worden tot monteurs. Ik heb gevraagd of ik de jongeren kan knippen zodat ze netjes naar een evt. Sollicitatie gesprek kunnen gaan. De man geeft aan dat de jongens hier nog niet aan toe zijn maar weet evt. wel een ander adresje. Ik krijg een nummer van de man.. Ik bel het nummer en ik kan morgen op gesprek komen. Zo ben ik dus Uiteindelijk aan mijn baan gekomen:)
Ik ga me richten op de training die we kunnen maken over 'hoe om te gaan met een depressie'. Deze training maken Janne en ik in het Engels, hierna word het ook in het Khmer vertaald. Deze training kan dan gebruikt worden voor de medewerkers en vrijwilligers van de diabetes kliniek. Het kan ook voortgezet worden als we Cambodja verlaten. :) Verder werk ik drie dagen per week op school en ben erg benieuwd hoe dat gaat verlopen. Ik heb bij een vergadering gezeten en zie dat iedereen enorm zijn best doet. Alles word opengegooid, de financiën mogen ingekeken worden en iedereen zijn feedback is welkom. Je hoort er ook meteen bij en word aan iedereen voorgesteld.
Na een paar dagen op school zie je al enorme verschillen met Nederland. De kinderen zijn zo ontzettend blij dat ze naar school mogen en zijn erg leergierig. De ouders houden kinderen liever thuis zodat ze kunnen werken. Ook al is school gratis, het vervoer naar naar school en de uren dat ze op school zijn kost ook geld. De kindjes kunnen in deze uren niet werken.
Maar kinderen blijven kinderen. Ik word natuurlijk flink uitgeprobeerd en er word een hoop geplaagd en gegiebeld. Ook mijn naam is erg interessant en moet elke les even opgeschreven worden. Als er weer druk word gepraat en gegiebeld dan zeg ik wat in khmer dan zijn ze toch even bang dat ik ze versta. Haha, wat uitproberen??;):)
-
30 Januari 2015 - 18:17
Mayera:
Weer een flink verhaal! En leuk dat je nu mag les geven, geeft vast veel voldoening dat de kinderen zo blij zijn met jou!
Hier is het koud en vanochtend lag er sneeuw.. gelukkig is dat vandaag alweer weg gesmolten haha
dikke kuss -
30 Januari 2015 - 18:48
Willy Ronkes:
Hoi
Fijn dat je dit kan/ mag doen voor die kinderen.
Zo mooi dat zij en ook jullie van dit alles mogen en kunnen genieten..
Wat zal het anders zijn als je weer in ( het verwende) Nederland terug bent.
Heel veel succes nog voor de komende tijd.
Groetjes Jos en Willy -
30 Januari 2015 - 21:18
Cari Koolhoven:
hoi Mar,
leuk dat je zo ondernemend bezig bent! en dat werpt duidelijk zijn vruchten af.
wat enig die interactie met de kinderen, dat is vast lachen.
Vandaag naar afscheidsreceptie ge weest van Annette in Culemborg - kwam bijna niet meer thuis zoveel sneeuw!
Geniet lekker van de warmte, veel goeds en liefs de komende tijd,
Mamma. -
02 Februari 2015 - 10:06
Annet:
Hoi Marjolein, wat ontzettend leuk om je blog te lezen. Gelukkig dat je bezigheden hebt gevonden, want je wilt zo graag en dan is het fijn als je aan de slag kunt. Dus knippen maar, en les geven. Lijkt me wel leuk hoor. En wat goed dat jullie zo'n depressie -cursus doen. Is dat dan specifiek op diabetici gericht?
Wat goed dat het naderhand in het kmer wordt vertaald, dan geven jullie echt iets aan deze mensen dat ook in de toekomst gebruikt kan worden. Goed bezig dus. En ik proef ook het plezier dat je er in hebt, en dat de dankbaarheid van iedereen je raakt.
Groetjes van mij, voor jou maar ook aan Janne. Heb het fijn samen,
liefs Annet -
02 Februari 2015 - 10:19
Annet:
En wat een hoop foto's. Echt mooi. Ik hou erg van cultuur, ik zou er zo naar toe willen. En wat apart, die bomen die met een huis zijn vergroeid. Ik zet Cambodja op mijn verlanglijstje van landen die ik nog wil zien. groetjes Annet -
05 Februari 2015 - 05:41
Marjolein Lefeber:
Ha Annet,
Echt een aanrader om naar Cambodja te gaan, denk zeker dat je je ook wel bij Angkor zou vermaken:) flinke sd kaart mee.. Of een aantal. Ik heb nog nooit zo veel foto's gemaakt in twee dagen. En de cursus is inderdaad gericht op mensen met diabetici gericht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
