Terugblik

35 graden laten we achter ons. Na ruim twee uur is het vliegtuig in Hong Kong. Hier heb ik 2 uur de tijd om rond te kijken en de volgende gate te vinden. Vestje aan want het is "maar" 20 graden. Het is inmiddels midden in de nacht en ik moet nog even wakker blijven. Op zoek naar iets wat me wakker kan houden vind ik een koffie tentje dat nog open is en schrik van de prijs. Zes dollar voor een kopje koffie! Dat zijn geen Cambodjaanse prijzen. Na het enorm speciale en overheerlijke kopje koffie ga ik op zoek naar de gate. Op naar Amsterdam! Na een half uurtje vertraging vertrekken we. Eenmaal in het vliegtuig besef ik eigenlijk pas wat ik allemaal heb mee gemaakt en heb gezien.

Wat is Cambodja een prachtig land, met ook haar donkere kant.
In verloop van tijd zijn de verschillen me steeds duidelijker geworden. Enorme armoede of enorme rijkdom. Vooral de huisjes vielen meteen op. Huisjes die op instorten staan en buren die een villa Inc zwembad hebben. Er rijden dikke Hummers en andere dure auto's door het chaotische verkeer, ongelooflijk onpraktisch omdat je altijd vast staat en bijna nergens langs kan. Maar status voor alles, rijke mensen worden hier aanbeden. De overheid houd dit ook maar al te graag in stand.

Het is een land in opbouw ook al is het nog zo vervallen. Prachtige natuur, pagodes, Angkor, markten en 'aangetaste' beelden. De mensen vind ik ontzettend warm, lief en behulpzaam. Ook de behulpzaamheid kent zijn grenzen zoals ik al eerder in een blog heb geschreven. Vermoedelijk is dit alles ook gewoon een geld kwestie.
Je word in Cambodja omringt door oorlogsslachtoffers en mannen die de mijnen hebben opgeruimd, helaas vind de mijn de man weleens eerder. Door de schade van de mijnen kunnen de mannen niet meer werken en komen op straat te staan. Velen gaan bedelen want er bestaat hier geen uitkering waar je gebruik van kunt maken.
In de avonden komen de jonge meiden en lady boys tevoorschijn en bieden de mannen een 'massage' aan.....Je kan wel raden wat er in de salons gebeurt.

Na deze reis besef ik steeds meer hoe rijk we hier in Nederland zijn. Een woning hebben en elke dag eten op tafel is niet vanzelfsprekend. Ook naar het ziekenhuis toe kunnen gaan en geholpen worden is blijkbaar niet zo gewoon. Iemand die in Nederland overlijd aan diaree is erg uitzonderlijk, in Cambodja is dit normaal. Geestelijke zorg wordt er vrijwel niet geboden terwijl het land een vreselijke ' recente' geschiedenis heeft.
Wat mopperen we als we naar school toe moeten al is het eigenlijk zo mooi dat we dit kunnen doen.

Zo hoorde ik daar ook een verhaal over een moeder met een kindje die naar het Ziekenhuis is gegaan. Moeder is overleden, het kindje blijft alleen achter. Ze denken daar niet aan hoe ze een kindje onder kunnen brengen maar hoe ze het kindje in leven houden, want ook dit kost veel geld.

Het is een fantastisch avontuur geweest, ik heb van elke dag genoten.
Voor mijn persoonlijke ontwikkeling heb ik geleerd dingen met een korreltje zout te nemen. Lukt het vandaag niet dan maar morgen. Als ik me zes weken red in Cambodja in volle vreugde dan ben ik sterker dan ik dacht. Thuis voelen zit dus toch in jezelf:)

Mijn dank aan familie, vriend, vrienden en collega's die me ruim zes weken op reis hebben laten gaan. Ook de lieve reacties hebben een positieve bijdrage geleverd, bedankt:)